Sahiden sevmiştim ben
Nice umutla yeşeren
Güneş yanığı toprakları
Uçsuz bucaksız ormanları
Yamaçlarında kuzular
Çam kokulu serin yaylaları
Bir çoban kadar hür
O yemyeşil…
Yürekleri dağlayan Anadolu’yu
Sahiden sevmiştim ben
Buz gibi pınarları akar dinmeden
Coşkun ırmakları, çayları
Özgürce uçan göçmen kuşları
Ovaları, obaları, bağları
Ufukları sonsuzluğu yoklayan
O masmavi denizleri, efsunlu akşamları
Üzerine yıldızlar yağan o yüce dağları
Ah ah!..
Şimdi sessizce ağlayan Anadolu’yu
Sahiden sevmiştim ben
Boğazdan kuğular gibi akıp giden
Emektar vapurları, sandalları
Mehtaplı geceleri
Çığlık çığlık martıları
Şen şakrak sokakları çarşıları pazarları
O şehirler şehri yedi tepe İstanbul’u
Şimdi betondan kâbus…
Arsızca yağmalanan Anadolu’yu
Sahiden sevmiştim ben
Gönülden süzülüp gelen
Sesin sazla büyülendiği türküleri
Yunus’u, Emrah’ı, Karacaoğlan’ı
O ölümsüz aşkları, haykırışları
Ağıt ağıt hıçkırıklar içinde…
Çaresizce boğulan Anadolu’yu
Sahiden sevmiştim ben
Çehresinden güller dökülen
Ay yüzlü, eli nasırlı insanları
Vefayı, o tertemiz duyguları
İçten dupduru dostlukları
Ruhumda ateşten bir kor
Sonsuz acılarla…
Alev alev kavrulan Anadolu’yu
Sahiden sevmiştim ben
Bahtına her dem karalar düşen
Gözlerinde dinmeyen yaş
Sevgiden ırak, erdemden uzak
Çorak bozkırlar gibi…
Toz toprak savrulan Anadolu’yu
Sahiden sevmiştim ben
Sahiden sevmiştim
Muhammet Mertek
