Gün gelir,
Yaprak düşer – solgun.
Mevsimler anlamsızlaşır,
Yağmur bile ıslatmaz.
Gün gelir,
İnsan düşer – yorgun,
Ufuk yaklaşır,
Zaman iz bırakır tende.
Sıradanlaşır geçicilik,
Sessizlik gibi siner yanına.
Ve gün gelir,
Hayat düşer – çiğ ya da olgun
Her şey durağanlaşır;
Adımlar ağırlaşır, arar yönünü
Sonsuzluğun eşiğinde.
Bir dostun vefalı sesi,
Belki de doğanın –
Çınlar üşüyen yüreğinde;
Isıtır içten içe o ıssız gönlünü.
