Olayları Uzaktan Okuyabilmek

İyi çello çalmasaydı gaz odasına gönderilecekti. Kurtuldu ama bu sefer de insanların vahşice yakıl­dığı fırınların tam karşısına yerleştirildi. Bacalardan yükselen dumanları seyrettikçe nefreti katlanarak artıyor, damarlarında kana karışıyordu. Tam elli yıl sonra Almanya parlamentosunda Yahudi soy­kırımını anma töreninde konuşurken yaşadıklarına dair ufak bir kapı araladı: “O zamanlar bir daha asla Almanya topraklarına ayak basmamaya yemin etmiştim. Alman olan her şeye sonsuz bir nefret duyuyordum. Gördüğünüz gibi yıllar önce yemini­mi bozdum ve bundan da pişman değilim. Nefret düpedüz bir zehirdir, en sonunda da insanın ken­dini zehirler.”

“Her şeyi görüyorduk. İnsanların geliş seremoni­sini, ayrışmalarını, gaz odaları yönüne giden ve dumana dönüşen kafile kafile insanları…” diye yaşadıklarını tasvir eden Anita Lasker-Wallfisch bir zamanların Nazi Almanya’sında ne yapabilirdi? Bunca dayanılmaz acılara, zulümlere rağmen ha­yata tutunabilmek nasıl bir şeydi?

İşte yirmi kadar eserin sahibi Alexander Richter… Şairin “İnsanlar zindanda birer kem­miyet” dediği gibi hapisteki numarası “Mahkûm 46”. Yayınlanmayan bir romanında polisin göste­ricilere aşırı güç kullanmasını üç beş cümleyle eleş­tirir, beş yıl hapis cezasına mahkûm olur. On bir aylık gözaltı süresinden sonra ancak gös­termelik bir mahkemeye sevk edilir. Stasi’nin kontrolündeki sevk minibüsünde her mahkûm için daracık bir bölüm vardır. Bu bölmenin içinde mahkûmlar diz çökemez, sadece eğilerek girer ve öylece durur, sağa sola dönemez, kıpırdayamazdı. Kapak kapandı mı zifiri karanlıkta kalan mahkûm­lar, kapıların kapandığını, motorun çalıştığını, ara­banın sağa sola döndüğünü anlayabiliyorlardı o kadar. Böyle bir ortamda dayanılmaz zulüm ve işkencelere maruz kalan Richter nasıl bir gelecek hayal ediyor ve hayata nasıl bakıyordu?

Bazen rejimler, ideolojisini herkesin şartsız inanması gereken zorunlu bir din gibi dayatır. Uymayanlar acımasızca hizaya getirilir, keyfice ağır cezalar verilir. İnsanlar, işkence ve insanlık dışı uygulama­lardan geçirilir, kontrol ve denetim sistemi ağıyla sürekli gözetlenir. Bu ağdan kurtulmanın yolu hemen hemen imkânsızdır. Herkes için üç dosya tutulur: Yerel dosya, polis dosyası ve Dev­let Güvenlik (Stasi) dosyası. İşyerinde bile takip edilmekten rahat yüzü göremez kimse. Sınırdan kaçmak mı? Ne mümkün! Ülke bir açık hava hapishanesine dönüşmüştür çoktan. Düşünce öz­gürlüğü mü? En temel haklarından mahrum yaşamaya mahkûmdur artık herkes, bir zamanla­rın Doğu Almanya’sında!

Zulüm, habis bir ruh gibi farklı coğrafyaları dola­şır. Gün olur, en yakınlarınız bile cadı avına çanak tutar. İşinizden gücünüzden, eşinizden aşınızdan olursunuz. Kiminin çoluk çocuğu vardır, onların geleceğidir tek düşünceleri. “Kırk beş yıllık hatıra­mı silerek geçtim Meriç’ten” diyerek aşığı olduğu toprakları terk eder. Kimi Yunanistan’a geçmeye çalışırken Ege’nin karanlık sularına gömülür, kimi­nin tekneleri alabora olur, eşini, çocuklarını kay­beder. Dört aylık ve üç yaşındaki çocuklarını Sakız Adası’na defnedip, mezarı başında diz çökerek çaresizce bakakalan anne ve babanın ruh/zi­hin dünyasını kim tasavvur edebilir? Anlamsız bir zulmün ve hüznün en yalın fotoğrafıdır yaşanan­lar. Peki, tarifi imkânsız keder yaşayanların yeniden hayatla barışması nasıl olur?

Kolay değildir nihayetinde, memleketinden, aile­sinden, çoluk çocuğundan ayrılmak, bir meçhule savrulmak, vatanından uzak diyarlarda sürgün ha­yatı yaşamak… Bazen hayat düğümlenir, hiçbir çı­kar yolun bulunmadığı sarmala dönüşür. Bir nefret ya da zulüm girdabına sürüklenir, tıpkı Lasker-Wall­fisch‘in yaşadıkları gibi.

Bazen de içinden çıkmanın imkânsız gibi görün­düğü bir durumla karşı karşıya kalır insan. Ha­yat bu, olmaz demeyin. Güvendiğiniz en candan dostlarınızın bile sırtını döndüğü ifritten bir zaman sanıldığı kadar uzak değildir.

Yaşadıklarınız ruh ve fikir dünyanızı altüst eder. Ya pes eder, size dayatılan gerçekliğe “Eyvallah!” dersi­niz ya da oturup düşünür bir çıkış yolu ararsınız.

Aynen Bertold Brecht’in epik tiyatrosunda tam bir gözlemci pozisyonunda kalan seyirci gibi. Seyirciler acı duymak, sevinmek, coşmak yerine yaşananlar üzerinde düşünür; kendisini ve olayları nasıl değiştirebileceğini anlamaya çalışır.

Yaşananları belli bir uzaklıktan bakarak kavrama­ya çalışma veya bir çıkış yolu arama gibi düşünce­ler bana, “Girdaba İniş” hikâyesini hatırlatır.

Dünyaca ünlü yazar Edgar Allan Poe, bu hikâyede balıkçı tekneleri yavaş yavaş bir gir­daba doğru sürüklenen iki kardeşin yaşadıklarını canlı tasvirlerle anlatır.

İki balıkçı kardeşin yetmiş tonluk bir teknesi vardır. Bununla Moskoe’nin ötesindeki adaların arasında balık avlarlar. Bir gün büyük bir kasırgayla birlikte bir girdaba yakalanırlar. Yavaş yavaş girdabın içine doğru sürüklenirken bir müddet gittikçe daralan huninin iç yüzeyi boyunca tekne parçalarına ve değişik eşyalara şahit olurlar.

İki kardeşin etrafında olup bitenleri tam gözlem­leyebilmek ve düşünebilmek için evvela korkuyu yenmeleri gerekir. Bir müddet sonra küçük kardeş korkuyu atlatmayı başarır. Ağabeyi ise yaklaşan felaket karşısında felç olmuş gibi teknede çaresiz bakakalır ve ümidini tümden kaybeder.

Zamanla ufak kardeşte ilk başta hissettiği dehşe­tin yerini alışılmadık bir merak sarar. Korkunç bir ölüme doğru yaklaşırken merakı iyice artar. Etraf­larında yüzen şeyleri tuhaf bir ilgiyle incelemeye başlar.

Onu böylesine etkileyen şey, yeni bir dehşetin de­ğil, daha heyecan verici bir umudun doğmasıdır. Bu umut kısmen hatırladıklarından, kısmen de orada yapmış olduğu gözlemlerden doğar. Mos­koe-ström tarafından yutulduktan sonra dışarı atı­lan ve Lofoden sahiline vuran çeşitli eşyaları düşü­nür. Bunların çoğunun oldukça sıra dışı bir şekilde yüzeylerinin kıymık kıymık parçalanmış, bazılarının ise hiç hırpalanmamış olduğunu hatırlar. Bu fark­lılığı hırpalanmış parçaların tamamen girdap tara­fından yutulmuş olanlar olduğu şeklinde açıklar.

Diğerleriyse girdaba dinginlik vaktine yakın bir za­manda girdiklerinden ya da başka bir sebepten dolayı içerideyken son derece yavaş döndüklerin­den dibe denizin yükselişinden ya da alçalışından önce ulaşmamışlardır. Her iki durumda da daha önce ya da daha büyük bir hızla içeri çekilmiş olan diğer nesnelerin kaderini paylaşmayıp tekrar ok­yanus yüzeyine fırlatılmalarının mümkün olduğu­nu düşünür. Bu düşünce ve gözlemler sonucu ken­disinin de içinde bulunduğu bu süreçte birbiriyle ilgisi olan bir fikir geliştirir. Teknenin etrafındaki parçaları büyük bir dikkatle süzdükten sonra üç önemli gözlemde bulunur. Birincisi genel prensip olarak cisimlerin boyutlarının büyüdükçe iniş hız­larının arttığıydı. İkincisi eşit ağırlıktaki iki ci­simden biri küresel ve diğeri başka bir şekildeyse, küresel olanın iniş hızı daha fazlaydı. Üçüncüsü de eşit boyutlardaki iki cisimden biri silindir şeklinde ve diğeri başka bir şekil­deyse, silindir şeklinde olanın iniş hızı daha azdı.

Abisi korkudan yıkılmış halde donup kalırken, ufak kardeş bu gözlemleri doğrultusunda harekete geçer. Kendini tutunduğu su fıçısına sıkıca bağlar. Fıçının iplerini kesmeye ve kendini onunla birlikte sulara fırlatmaya karar verir. Ağabeyine el kol hareketleriyle işaret ederek dikkatini yanların­dan geçen yüzen fıçılara yöneltir. Ne yapacağını anlaması için elinden geleni yapar. Fakat niyetini anlasa da başını umutsuzca sallar ve halkayı bırak­mayı reddeder. Kaybedecek bir saniye bile yoktur. Kardeşin elinden bir şey gelmez, nefsiyle yaptığı acı bir mücadeleden sonra ağabeyini kaderine terk eder. Fıçıyı bağlayan ipleri çözüp bunlarla kendini ona bağlar. Sonra bir an duraksamadan fıçıyla birlikte denize atlar.

Sonuç tam düşündüğü gibidir. Tekne, o ayrıldıktan bir saat kadar sonra epey altına iner ve orada ek­seni etrafında hızla üç dört kez döner. Ardından ağabeyiyle birlikte o köpük karmaşasına bodos­lama dalar ve bir anda gözden kaybolur. Kendisi fıçıya bağlı olduğu için uçurumun dibi ile tekne­den atladığı nokta arasındaki mesafenin yarısına yakın bir noktaya indiğinde anaforda büyük bir değişim meydana gelir. O dev huninin kenarların­daki eğimin dikliği giderek azalmaya başlar. Gir­dabın ekseni etrafındaki dönüşleri giderek hafifler. Köpükler ve gökkuşağı yavaşça gözden kaybolur. Uçurumun dibi giderek yükselir. Ve kendini okya­nusun yüzeyinde, Lofoden sahillerinin karşısında, tam Moskoe-ström’ün biraz önce bulunduğu yer­de bulur. Bitkin haldeyken bir balıkçı teknesi ta­rafından kurtarılır.

Alman sosyolog Norbert Elias “Angajman ve Mesafe” (Engagement und Distanzierung) adlı eserinde “çifte bağ” diye bir olgudan bahseder. Bir çı­kış yolunun zor göründüğü durumlarda birbirini destekleyen duygular ve tutumlar için kullanılır. Elias’ın bu olguyu anlatırken “Girdaba İniş” hikâ­yesinden çıkarımı enfestir ve yol göstericidir. Eser­lerindekitemel kavramlardan ‘süreç’üzerinde durur. Balıkçı da tamamen kendi kontro­lünün dışında kritik bir sürecin içinde kendini bu­lur. Bir süre değişik ümit hayalleri kurar. Aklından mucizevî veya görünmeyen bazı kişilerden yardım gibi fanteziler geçirir. Sonra sakinleşerek daha serinkanlı düşünmeye başlar. Korkusunu kontrol eder. Kendisini daha büyük bir mesafeden baş­kalarıyla, sert doğa felaketleriyle ilişki içinde bir insan olarak görür. Düşüncelerini maruz kaldığı bu durum üzerine yoğunlaştırır. Kontrolü dışında­ki bu süreç içinde kullanabileceği enstrümanların farkına varır. Bu da sürecin akış şartlarını kendi kurtuluşu adına daha iyi kontrol etmeyi doğurur. Olayın akışının yapısını ve yönünü sembolik olarak tasavvur ederek, kurtuluşunun yolunu keşfeder. Kendini kontrol etme seviyesiyle (becerisiyle) süre­ci kontrol etme seviyesi bu olayda görüldüğü gibi birbirine bağlı ve birbirini tamamlayıcı niteliktedir.

Buna göre zorluklar, insanların kendi iradesi ve becerisiyle aşılabilir. Mağaradan çıkıp mağaranın tümünü analiz ederek, ormanın içinden çıkıp kuş bakışı gözlemleyerek, inandığı ideolojiden sıyrılıp sorgulayarak, ne olursa olsun yaşadığı süreci ras­yonelce okuyup ayağa kalkma adına meşru bütün imkânları kullanarak… Sadece zulme, doğal afet­lere, savaşlara maruz kalınca değil, düşünce dünyasını yeniden inşa ederken de bütün ön ka­bullerin ötesinde uzaktan bakmaya ihtiyaç var.

Kötü tecrübeler yaşayanlar ya da türlü zulümlere maruz kalanlar, umutsuzluk rüzgârıyla savrulup her şeye boş verebilirler… Bu pasif tercih dipsiz psikolojik girdapların etkisine kapılarak kurumaya yol açabilir. Oysa balıkçı küçük kardeşin yaptığı gibi bir seçenek daha vardır: Etrafında olup bi­tenleri kavrayıp süreçten en iyi şekilde çıkabileceği imkânları keşfetmek… Bunu başardığı ölçüde insan mahkûmu olduğu problem sarmalından kurtulabilir. Yoksa Anita Lasker-Wallfisch ve Alexander Richter gibi mazlumların tarifi imkânsız zulümlerden son­ra yeniden hayatla barışması nasıl izah edilebilir?

Muhammet Mertek